O 23 de novembro do 2014 Bretoña fíxolle honra ao seu nome, coma tantas veces, hoxe non podía faltar. Pois neste país de brétemas, o barruzo que ven en forma de nuvem dende a mariña, e cambia no monte de Carracedo convertíndose en pequeniñas pingas de auga, que veñen a caer enriba das nosas cabezas, nas nosas terras, nas nosas árbores, axudándolles a medrar e fortalecéndoas, e tamén contribuíndo, penso eu, a formar o carácter dos britonienses.
Un grupo de veciñ@s, amig@s, integrantes do clube de leitura Paco Martín e da asociación Auruxeira, reunímonos no teleclub, para ir xuntos (a unión fai a forza) ata o cemiterio, onde repousan os restos de quen hoxe faltaba, e a quen iamos a homenaxear, o noso amigo Seve.
Cesar, un magnífico gaiteiro de Cantabria, ropeu o xeo, interpretando Viva la Montaña, pasando logo Antonio a ler un escrito firmado polos alí presentes de recordo e recoñecemento.
Tamén participou o Joseph, por boca de Belén, con quen disfrutamos da fermosa paisaxe que nos agasalla o “rio Miño entre Salvaterra e Monçao, entre Galiza e Portugal” cunha mensaxe chea de gratitude e lembranza e co poema de Celso Emilio Ferreiro, Irmáus.
Despois, o escultor Villapol, elevounos durante uns minutiños a otros lugares, outras dimensións, outros mundos, entre seres mitolóxicos e trovadores, algún sitio a onde Seve debeu de ir, e onde agora debe estar.
A Marcha Procesional de Pontevedra saíu de novo da gaita de Cesar, introducindo as poesías Unha vez de Celso Emilio Ferreiro, que nos ofreceu Paula, e Poema do home que quixo vivir de Bernardino Graña, que trouxo Sigrid.
Como non nos conformamos co efímero que son as palabras no aire (aquí somos así), decidimos gravalas nunha plaquiña de aceiro onde recollemos a estrofa
“A memoria será ao final
un lugar no que atoparse.”
de Baldo Ramos, para que así ficase para sempre.
Por último, non podendo ser doutra maneira, o Himno do antigo reino de Galicia foi o que o gaiteiro cántabro fixo soar, unha das pezas preferidas de Seve.
Você precisa fazer login para comentar.