Pega no livro

Clubes de leitura da Galiza com algum livro em português


A casa das belas adormentadas (Yasunari Kawabata)

Este livro merece duas crónicas devido á disparidade de critérios e pelo mesmo motivo vai ficar sem pontoar pois uma nota meia obtida de valores extremos não representaria a nenhuma das opiniões.

Crónica negativa:

Em resumo uma história repulsiva, o que não sei é como se dá lido até o final, se calhar por ser pequeno e abonda com quatro horas para chegar á derradeira página, um límite assumível para uma leitura desesperante. Difícil gostar do argumento e tampouco a escrita não resulta fermosa. Esperava-se algo mais sabendo que o autor é prémio Nobel. E o mais surprendente e desacougante é a obsessão por lhe tocar os dentes ás pobrinhas rapazinhas indefessas.

Crónica positiva:

Esta pequena novela, que ten como protagonista a un home vello, é unha reflexión moi interensante sobre o paso do tempo, a vellez, a soedade, a busca da felicidade, o erotismo, a morte,… cun final moi aberto e perturbador.
Considero que está moi ben escrita, mais tamén que é absolutamente desacougante.


A viaxe de Gagarin, de Agustín Fernandez Paz

O nosso livro bimensal não levantou desta volta grande paixão.
Reconhecemos admiração em quanto aos trabalhos do autor em pedagogia e também os seus méritos em obras de literatura juvenil. Mas isso é precisamente o maior defeito que lhe vimos a este romance, parecia escrito para adolescentes.
Uma história dos anos da ditadura que foi vivida por todos os membros do clube e que não nós surpreendeu na sua descrição. Um amor proibido de adolescentes , uma rapariga de família do bando repressor e um rapaz do bando operário, na Galiza dos anos sessenta.
O que valoramos como mais interessante foi o bem relacionado e guiado da narração da conquista espacial com o malogrado Iuri Alekseievitch Gagarin como protagonista. Um contraste entre a modernidade daquela época e a miséria educacional do regime que percorria no mesmo momento histórico.


A Rainha Ginga (Eduardo Agualusa)

Um bom livro na opinião dos leitores do clube. Produzido trás uma abundante documentação narra uns feitos históricos pouquíssimo conhecidos na Europa e menos ainda na Galiza, onde a nossa relação com a África se passa por caminhos com várias derivadas.
As guerras da Angola, conquistada por portugueses, holandeses e entremeias, coma sempre, os distintos bandos locais, a favor ou em contra dos invasores em função dos próprios interesses ou das próprias forças.
Peculiar vida a desta rainha que se nos introduz numa narração que tenta tenhamos certa perspectiva do ponto de vista da Ginga nativa. Essa visão será a través dos olhos dum padre brasileiro.
E como mostra desta variopinta peculiaridade da rainha vemos os nomes que possuiu na sua vida: Ana de Sousa, Ngola Ana Nzinga Mbande e Rainha Ginga.
Pela parte dos reproches fica o de que o título dá a entender que a rainha vai estar presente na maior parte do livro, não sendo assim por mor do protagonismo do padre narrador, que passa meses inteiros (e por tanto capítulos inteiros) em lutas e intrigas na sua terra natal de Pernambuco, onde portugueses e holandeses também dirimiam as suas disputas.


A memoria da chuvia (Pedro Feijoo)

Um livro para entreter e o melhor de tudo é que essa foi o pretendido polo autor segundo conta numa entrevista. Estás de férias? Gostas de ler na praia? Pois deita-te na toalha e le esta história.
É um romance policiaco onde acontecem umas poucas mortes (ou muitas) e onde a intriga e o suspense mantêm-se a um ritmo adequado.
O fio do relato está acompanhado da poesia de Rosalia de Castro e a relação entre os poemas e a investigação dos crimes está magnificamente urdida. Chegas ao final do livro e estás desejando ir a internet na procura de quanto há de realidade na história.
O desenlace prolonga-se durante dúzias de páginas mas sabe manter o ritmo.
Houve na juntanza quem afirmou ter lido algum livro do afamado detective Carvalho da saga do falecido Montalban e na comparação a “A memoria da chuvia” saia ganhadora. Isto é uma boa mostra da qualidade da obra.
Na correspondente votação realizada entre os membros assistentes do clube, o livro acadou uma valoração de 7.1 pontos sobre um total de 10.


A lúa da colleita (Anxos Sumai)

luadacolleita

 

Título:

Velaquí unha novela da que a primeira cousa que nos sorprende é o título: a lúa da colleita vén sendo unha fase da lúa, o plenilunio, a lúa chea, asociada co fin do verán, finais de agosto, primeiros de setembro, cando a natureza está no seu mellor, dando os froitos tralos calores do verán, cando as mareas son máis pronunciadas, mareas vivas, e en terra todo frutifica e madura.

En varias partes do libro aparece a posible explicación do título: cando Bet esperta cunha deliciosa sensación de ter sido posuída, só se lle ocorre exclamar:“amence a lúa da colleita”.

Noutro momento, a medio camiño entre delirios e realidade, a protagonista di que quere brillar como “a lúa da colleita”.

 

Tempo:

O relato comeza nun verán dos anos 70, cando a protagonista aínda ía ó instituto e vivía os seus primeiros amores adolescentes. Remata en agosto do 92.

 

Lugar:

Pobo mariñeiro perto da desembocadura do Ulla, na ría de Arousa. Máis adiante, Madrid serve de fondo ás vivencias da protagonista.

 

Personaxes:

Nuria-Bet son a mesma persoa en diferentes momentos da vida. Ela mesma lémbrase a sí mesma como unha muller forte, pero iso era antes de aceptar a Bet como parte da súa vida.

Realidade ou soño?: Os soños son pesadelos ( nenos pendurados dun gancho , coma nunha carnicería). A mestura vai in crescendo ó longo do relato, de xeito que como lectores cústanos establecer límites entre o real e o onírico, entre a realidade obxetiva e a realidade vislumbrada entre delirios e alucinacións por parte da protagonista.

 

Doenza mental?:

A protagonista percibe sensacións auditivas, olfativas e visións que non se corresponden coa realidade: a muller do bañador, as manchas no apartamento , os recendos , presentía presenzas onde só había desorde. Todo parecía licuarse arredor. Moitas veces está paralizada polo terror, un terror irracional.

Todo se sucede nunha alternancia de soños e estados de vixilia.

Persoas que se van cruzando no seu camiño coma Happy dille “ Estás mal da cabeza ou que?”

Sempre esperta esgotada. Está obsesionada polo desexo de ser dona de si. Para apartarse de tanto malestar, nada até esgotarse. “ Nadou contra si mesma”.

Vía as cousas a través de hologramas: son como proxecións, como se puidese atravesar as cousas e iso prodúcelle unha desacougante sensación de irrealidade. Todo iso convertía nunha persoa irresponsable e desorganizada, con actitudes infantís. Pensa que a vida non pode ser iso, que un día espertaría. Non pode dicir que todo o

que a rodea é un tempo esférico, todo son hologramas e voces. Non o quere dicir para que non se diga que “está mal da cabeza”.

Atérralle lembrar cousas que non sabe se ocorreron.

Teme as olladas das persoas , por se a miran con desprezo, porque tal vez adiviñen os seus pensamentos.

Padece de insomnio. A muller do bañador aparéceselle por todas partes. Como ten medo, non quere saír da casa. É unha prisioneira no seu propio apartamento. Ve cousas estrañas nos espellos. Todo está nun absoluto desorde. Todo o que quería era “ “ser libre sen límites” e mais “ vivir sen tantas voces na cabeza”.

 

Imaxes literarias:

dunha extraordinaria beleza: “Tiña medo de desfacerse en grans de millo polo universo”. A cadea de prata que lle regalara un amigo obraba coma “ un dique de contención”.

Para explicar un brote na súa enfermidade, a autora describe así o estado mental da protagonista: Sente unha “vertixe coma se estalasen todas as esferas e arrastrasen os hologramas.” “O tempo debullouse coma unha mazaroca. Os hologramas voaron polo aire. Oía voces tan fortes que lle ferían os tímpanos. O mar voaba e o ceo era mar. O peor eran os olores, o da pega que podrecera no balcón”.

 

Conclusión:

Se en máis dunha entrevista, a autora, Anxos Sumai, di que non quere que se vexa unha enfermidade mental no caso da protagonista, é a súa opción como escritora, pero a nós como lectores sempre nos queda a posibilidade de ver na historia que nos relata, un xeito magnífico, e tremendamente cru, de analizar o que desde fóra parece unha esquizofrenia, con todas as reservas que nos dá non ser nada expertos na materia.

 

 


Requiem (Tabucchi)

requiem

 

Uma beleza de história que parece produto duma ensonhação, uma história abensonhada, como diria Mia Couto. Isto não quer dizer que seja uma fantasia ao estilo da ficção científica, nem de seres irreais tipo o senhor dos anéis.

Verdadeiramente é um conto muito real, um passeio por Lisboa num dia caloroso no que relata experiências cotidianas.

O único motivo fantástico é que o dia desenvolve-se na procura dum poeta morto ao que no final dá atopado e que os membros mais cultivados do clube identificaram com o Pessoa.

A minha sensação foi que o Tabucchi passeou um dia desses nos que aperta o sol e que lhe afetou á cabeça. De feito é recorrente no livro a referência ao suor.

Comenta o próprio Tabucchi que este romance foi escrito diretamente em língua portuguesa:

“Se alguém me perguntasse por que é que esta história foi escrita em português …” “seja como for, percebi que não podia escrever um Requiem na minha língua e que precisava de uma língua diferente, uma língua q fosse um lugar de afeto e de reflexão”.

E eu acrescento que alucino e admiro como se podem escrever maravilhas na língua materna e de novo maravilhas na língua aprendida.

Também hei de comentar que não tivemos unanimidade e houve quem não gostou da obra, ainda que a pontuação meia obtida foi de 7.5.